Po wybuchu wojny i mobilizacji oddziałów strzeleckich wraz z Józefem Piłsudskim, odprawił utworzoną ze strzelców I Kompanię Kadrową. W kilka dni potem towarzyszył Piłsudskiemu w drodze na front i w kolejnych jego działaniach. Jako szef sztabu 1. pułku strzelców, a potem I Brygady, brał udział we wszystkich walkach tych formacji. Samodzielnie dowodził w starciu z Rosjanami pod Kielcami.  Za dowodzenie w bitwie pod Łowczówkiem otrzymał austriacki order Żelaznej Korony.   Po wzmocnieniu liczebnym oddziałów i uzupełnieniu zaopatrzenia w Galicji Zachodniej w pierwszych miesiącach 1915, dowodził w dalszych walkach w Królestwie Polskim i na Wołyniu.  Zyskał sobie wielką popularność wśród żołnierzy i oficerów, imponował doskonałą pamięcią, pracowitością i świetnym rozeznaniem w sytuacji frontowej.   Wiosną  1917 roku został zastępcą Piłsudskiego jako dyrektora Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu. Jednocześnie pracował w Polskiej Organizacji Wojskowej jako członek jej Komendy Naczelnej. W opinii środowisk nie związanych z obozem legionowym uchodził w tym czasie za “mózg Piłsudskiego”, „największą inteligencję polskich Legionów”, człowieka, który jest „wychowawcą swoich towarzyszy broni w dziedzinie myśli politycznej”, a w swych tezach politycznych jest „o wiele ściślejszy i zwięźlejszy” od Piłsudskiego. W połowie 1917 roku wraz z Piłsudskim, nie chcącym dalej współpracować z państwami centralnymi, zgłosił  dymisję. Obaj zostali aresztowani przez Niemców. Przetrzymywany był w więzieniu w Gdańsku, potem w fortecy Spandau, w Wesel nad Renem i w Magdeburga, gdzie po roku umieszczono go w jednym pawilonie z Piłsudskim. Okres ten opisał we wspomnieniu pt. Z Legionów do Magdeburga.   Wraz z Piłsudskim został zwolniony z internowania 8 listopada 1918 r. i towarzyszył mu w historycznej podróży do Warszawy, która stanie się symbolem polskiej niepodległości.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Kazimierza Sosnkowskiego szukaj w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.